’n bietjie hartseer
Vandag het ons afskeid geneem van die kinders en die span van Maxonia. Dit was baie moeilik vir my. Ek is daarom ’n bietjie hartseer. Ons het saam gehuil, maar ons het daar ook ’n partytjie van gemaak!
Pff wat is de tijd gevlogen. Een lange tijd verheug je je op je vertrek en leef je er naar toe, regel je je visum en alles wat daarbij komt kijken. En nu? Nu zit mijn grote avontuur en tevens mijn droom er alweer bijna op. Dit is niet te bevatten.
Ik sprong in het diepe, alleen al door naar Zuid- Afrika te gaan. Ik kwam op Maxonia terecht. Een school waar ik verbaal niet met de kinderen kon communiceren omdat ik de taal niet sprak en waarvan ik de cultuur niet kende. In het begin was het voornamelijk observeren, we zwommen in het diepe. Uiteindelijk hebben we een paar mooie projecten weten op te zetten welke we met veel plezier hebben uitgevoerd. Dit is als de dag van gisteren.
Vandaag hebben we afscheid genomen van de kinderen en het team van Maxonia Primary. Vier maanden hebben wij mogen genieten van het Zuid- Afrikaanse onderwijs en de prachtige Afrikaanse taal. Eigenlijk zijn vier maanden veel te kort. Juist nu begin ik de kinderen beter te leren kennen, spreek ik steeds vloeiender Afrikaans waardoor ik met de kinderen een steeds diepgaander gesprek kan voeren, hebben wij onze projecten stevig opgezet om ze helemaal uit te werken en kennen wij onze collega’s en hun talenten. Te vroeg om afscheid te nemen, te vroeg om naar huis te gaan. Toch was het vandaag zo ver.
Vandaag zijn we gestart in onze klas, graad 1. De kinderen waren allemaal al een beetje bedroefd, gister zelfs al. Om er toch een beetje een feestje van te maken hebben we de kinderen geschminkt. De jongens wouden allemaal spider man worden en de meisjes een engeltje of prinses. Tijdens de pauze waren we hier nog steeds mee bezig. Toen ik naar buiten liep om te kijken wie ik van graad 1 nog niet had gehad, stond letterlijk de hele school in een rij om ook geschminkt te worden. Oh ow.. meer dan 150 kinderen, dat gaat ‘m niet worden! Toch nog een paar kinderen uitgekozen om te schminken toen de bel weer ging en de kinderen terug naar de klas moesten. Eigenlijk was het de bedoeling om een spellenmiddag te houden. De leerkrachten en wij hadden een aantal spellen georganiseerd. Vanwege het slechte weer (storm met heel veel regen) is dit niet doorgegaan.
Alle leerlingen hadden zich verzameld in de klas van graad 5 en 6. De wand tussen deze twee klassen kan namelijk open, waardoor het een grote ruimte wordt. Wij hadden een PowerPoint presentatie gemaakt met alle foto’s van de afgelopen tijd in Zuid Afrika. Ontzettend leuk om de reacties van de kinderen te zien en de glimlach die op hun gezichten verscheen wanneer zij op een foto voorbij kwamen.
Vervolgens hebben wij de kinderen, de leerkrachten en speciaal Mary Levendaal en Mr. Fraser Baard bedankt voor de mooie tijd die wij op school gehad hebben. Voor Mary hebben we een mooie bos bloemen gekocht. Voor Mr. Baard en de school hebben we een fotolijst gemaakt met vier foto’s van ons in Zuid Afrika, zodat zij ons nooit vergeten. Daarna kregen we een hele mooie toespraak van Mr. Baard en Mary. Zij spraken vol lof over ons als persoon, maar ook als teamlid en wat we hebben betekent voor de school. Ik was ontroerd. En al helemaal toen twee kinderen naar voren kwamen die namens onze klas iets vertelden. Reaneka begon te huilen, waarna bij ons en een aantal andere kinderen ook de tranen volgden. We kregen van de school een cadeautje welke we thuis pas mochten openmaken. Het was iets waaraan we de school altijd zouden herinneren: een glas met het logo van Maxonia en de handtekening van Mr. Baard gevuld met lekkere chocolaatjes. We hebben met iets lekkers en een hele dikke knuffel van alle leerlingen afscheid genomen. Graad 1 hebben we gevraagd om nog even terug naar de klas te gaan. Voor de kinderen hebben we een kaartje geschreven, met een lekkerstokkie (lolly) en een foto van Maud en mij. Nog een groepsfoto gemaakt en nog heel veel knuffels en kusjes ontvangen van de kinderen.
Toen de kinderen naar huis waren en we ons verzamend hadden in het kantoor van Mr. Baard met alle leerkrachten stond daar een buffet klaar. De receptioniste Josien had voor ons gekookt: potjie kos en een lekker (pittig) currie recept uit Durban met rijst. Wij hadden gezorgd voor rode wijn en hadden twee appeltaarten gebakken, dus die kwamen goed van pas voor het toetje. De leerkrachten vonden de appeltaart zo lekker, dat Maud en ik het recept hebben uitgedeeld. Met z’n allen hebben we nog lekker gegeten en een paar wijntjes gedronken, lekker gekletst en veel gelachen. Nog een afscheidsfoto gemaakt met het team en toen de middag afgesloten met een dikke knuffel en kus.
Nu het lijkt alsof ik in één adem door de afgelopen vier maanden gevlogen ben, besef ik pas wat een enorme impact deze ervaring op mij heeft gemaakt. Zowel als persoon als op mij als leerkracht. Het idee dat ik de kinderen waarschijnlijk nooit meer zal zien, ze niet kan volgen en dus niet weet hoe ze later terecht komen voelt voor mij heel vreemd. Maar zeg nooit nooit, ik zal blijven dromen!